Yang. Jaargang 13

[p. 24]

Job Degenaar

zo broos jonge baksteen
in een wei vol ervaring, zo
leeg nog de ramen, de koeien
keken daar dwars doorheen

vader, jouw huis is gaan leven
toen de veestapel verdween
en het gras

zo wit is het nu, zo rood
de rozen, met plukjes vacht
nog aan het prikkeldraad

soms vind je tussen de struiken
een poppearm, een halfvergane bal

dichtgegroeid tegen de buitenwereld
wordt het weer vroeger, maar omgekeerd:
de wei het huis en wij verweid

om het huis wiegen nu populieren,
duwen de katten hun rug
onder je hand