Yang. Jaargang 10

[p. 89]

Samuel Vissers

Het ouderhuis

Het bruine licht legt een lome glans
op hout, steen en gebeente.
Mijn geest wil hier altijd terug
waar ik met opgeheven hoofd wegging,
het nieuwe tegemoet.
Ach, ik heb het niets in de nietige wereld ontdekt:

ik keer nu weer;

ik kijk alles aan, als vreemd,

als toont het nu zijn ware aard;

het groen is buiten duizend tinten,

mijn oog, mijn oor, mijn mond.

Het kindgeschreeuw, gejoel, de verre kreten,
blij en droevig, alles weg nu.
Ik dank de zon, zij giet haar leven uit
en schept hier weer mijn wereld.
Ik hoor de stemmen weer
maar trager nu, in doffe klank.
Mijn heimgedachten horen storend
aan tachtig, honderd per uur
de kilheid van de tijd, nu.