Yang. Jaargang 10

[p. 74]

Pol van Caeneghem

Ballymurphy blues

voor de 1.000ste dode in Ulster

Billy Thornton was van Ballymurphy.
Er is geen wijk in heel Belfast
Waar men zo lachen en vechten kan
en nergens zijn er zulke honden:
als je 's avonds laat van Kelly's pub huistoe keert
geven ze je soms heel wijze raad
(maar je moet wel eerst hun vertrouwen winnen).

In Ballymurphy groeit alleen prikkeldraad
en er is ook nog werkloosheid, sinds altijd:
het laatste stuk imperium waarvoor Britten sterven.
Boven het kankergezwel der melaatse huizen
rijst de balzaal-provokatie van de Corpus Christi-kerk.
Toeristen zijn er niet: alleen de molotov-cocktail
wordt hier met vier sterren aangestreept.
In Ballymurphy word je rebel geboren
je wijkt uit, of leert er schieten op vijftien.

Maar Billy Thornton verkocht gewoon ijskreem.
In een dikke wagen die aan astma leed
reed hij Springhill op en Westrock af
met wilde trossen jeugd op spatbord en trede,
als ouverture liet hij, voor de 80.000ste keer,
Popeye the Sailorman orgelen in iedere straat.
Dan werd Billy de prins der fiere kinderen uit het ghetto,
voor 3 pennies kneep hij goud en groen
in hun knuisten vol zwarte revolutie.

[p. 75]

 

Op 7 juli 1971 rijdt Billy in de morgen

 

om voorraad naar de stad.

 

Hij moet voorbij de Taggart-kazerne

 

waar eeuwig vanuit de wachttoren

 

een Brits soldaat de straat aftuurt

 

(hij is zeer jong, hij komt uit Wales of Schotland

 

ook voor hem was er geen werk).

 

Net aan de Taggart knalt de uitlaat van Billy's wagen

 

En de soldaat aarzelt niet:

 

hij schiet meteen zijn lader leeg

 

voor de Koningin en voor het vaderland,

 

hij schiet Billy Thornton dood.

 

 

 

In de stille straat danst Popeye the Sailorman

 

verweesd door de morgenlucht.

 

 

 

Op 8 juli stond in de Belfast Telegraph te lezen

 

dat het Britse leger een gevaarlijk terrorist had gedood.