Yang. Jaargang 10

[p. 55]

Roland Pepermans

De winterkomst

de bloemen zullen zoenen de aarde
als liggende lijken,
het wenen van wolken
laat bomen ontbotten,
de zon gaat zich schuilen
in de oneindige grotten
van het Paradijs.

daar waar de winter zich wentelt
en de herfst zich keert
wil ik worden een eeuwige zon,

met de rillende ranken
van mijn reikende handen
steel ik de laatste stralen
uit de stad.

mijn dorp is verloren
de winter zal komen,
mensen-mieren voor de meester van 't heelal.

de avond wordt geboren
uit de zorgen om de zon.