Yang. Jaargang 10

[p. 43]

Lut Lambrechts

Jouw Strand

Mijn gedachten zijn als bruinende bladeren
die langzaam jouw bloemendek van woorden verdorren
ook als
je armen mijn wanhoop
vertederend gevangen houden
je zoenen mijn steeds rimpelende pijnen bewonen
want
aarzelend ontdooien je blikken
de nevels bevroren angsten en
leiden de moeë pijnen tot tranen
die je wimpers zoekend strelen
tot jij weer fluistert
‘En toch blijf ik langs je strand lopen
en kus jouw schelpen
want
ik heb rozengeur geademd in het diepste van je onkruid:’