Yang. Jaargang 10

[p. 148]

De dauw van vrouwen

hoelang duurt het kiemen
wrikkend met de snaveltand des tijds
aan de gelooide schaal
de nukkige bolster
het verzegelde praalgraf van de mummie
de ongekroonde prins
en zijn lemen geschrei

soms betast ik een zonnestraal
een warme ademtocht
langs de randen waar ik haper met gekloven nagels
en raaskal met een keel vol ketsende keien

daarbuiten wandelt reeds mijn lijf
het wulpse dier
een lokvogel
tussen hooi en papaverbloem

[p. 149]

 

soms herinner ik me

 

het blijspel van mijn handen

 

de zingende merels van mijn vingertoppen

 

in het waaiend nest

 

 

 

luisterend naar het gegil

 

van de pijnlijke ontknoping

 

wanneer het televisietoestel nijdig wordt

 

en sist in de nacht

 

 

 

gistend in het keurslijf

 

van de logica

 

die sluit als een nijptang