Yang. Jaargang 10

[p. 124]

[Gedichten bij tekeningen van Karel Dierickx]

New-York, New-York: The Big Apple.
Buysse was er ook, eerder dan jij, Andy,
Roze en gladgeschoren, loodzwaar van weemoed:
een onwennig schaatsenrijder in een verlaten trappenhuis.

Je komt vaak in Central Park
Waar je de moordenaars vergeet en de overvolle vuilnisbak
in het gele gras.
De pusherman doet goede zaken.
Nooit raak je uitgekeken op de goedgeklede matroos
met de te dunne broek.

De zilveren schemer wint terrein:
De middag gaat snel voorbij.
Naar huis: een gespannen knapenlijf, een veren matras
in Chelsea-Hotel.

Je elektrische stoel heeft Norma Jean niet mogen redden,

lieveling.

[p. 125]

[p. 126]

[p. 127]

 

Ik hou van je, hete zwerver,

 

met je rimmel en je huidkreem

 

en je valse wimpers die nooit loslaten.

 

 

 

Het tokken van de klok,

 

Een auto scheurt door de straat

 

als in een goed verhaal.

 

ik bekijk je foto in Melody-Maker,

 

zelfs nu alle hoop verloren lijkt.

 

Mijn moeder verbrijzelt mijn bril,

 

Mijn nylons begeven het.

 

Onrust woelt door me, niet verklaarbaar.

 

 

 

O David kon ik je maar in mijn poeierdoos stoppen.

[p. 128]

 

Jij draagt een sjaal van zeer zuivere zijde,

 

stel ik me voor.

 

 

 

Jij verbergt een pakje shag in de hand,

 

je komt op ziekenbezoek.

 

 

 

Jij zegt: hier zijn wat druiven, maar nader niet,

 

tot hier en niet verder.

 

 

 

Ik denk hardop: van je familie moet je 't hebben,

 

ik kan me zelfs haar naam niet meer herinneren.

 

Om nog maar van haar genezingverwekkend profiel

 

niet te gewagen.

[p. 129]

[p. 130]

[p. 131]

 

Vlieg nu de Andes over, kleine Braziliaan,

 

goed ingepakt tegen de kleumkou,

 

de vuistjes om de weerbarstige stuurknuppel.

 

Vlieg als een vogel, een adelaar naar besneeuwd gebied

 

waar op de brosse liefdesbrieven die je meevoert

 

wordt gewacht.

 

 

 

Kijk met mij vanuit je stuurhut naar de welriekende landen,

 

naar de nooit verkende oceanen en wip het gebergte over

 

naar de witte vlekken op de landkaart.

 

Kleur jij die kaart.

 

 

 

En mocht je vallen, maar je valt niet,

 

je handen bevroren, sneeuwblind

 

en verwond: ik neem aan dat je de postzak

 

tussen de tanden neemt en doorgaat, jij jonge reus.

 

 

 

O Alberto, breng ons nog eenmaal naar San Cristobal De Las Casas.