Yang. Jaargang 10

[p. 214]

POL MARA

[p. 215]

Bij de akwarellen van Pol Mara

In de oude gekartelde stad Antwerpen,
geankerd aan de gestroomlijnde Schelde
waarvan het water het papier doordrenkt
van de akwarellen van Pol Mara
ontvangt het water zijn reden van bestaan.
In de langzaam vervloeiende kleuren
ontstaat de poëzie van een Engels huisje,
een voortuintje in de suburb,
een heldere vriesdag in London town.
In Brussel, de paddestoel, de olievlek
schrijf ik nu de fluwelen woorden
die deze lijnen moeten kleuren.

Nooit zal hij de einder vastleggen want
hij behoort niet tot dit beschadigd seizoen.
Soms groeit een beeld in zijn oog. Hij kijkt
alsof hij alleen was in een woud of aan zee
en leest dan stiekem de Brieven aan Milena.
Zijn kreten worden gesmoord in het hoofdkussen:
Dit zijn elementen van fotografie.
Een pin-upgirl in potloodstreepjes
verschijnt tussen de wazige kleurstroken.
Dit is de Renaissance van de figuratie,
de Verschijning van de Vernieuwde Mens.

Nee, nooit zal hij het bloed nog vergeten
dat als een schreeuwende bloem verscheen
op het voorhoofd van President Kennedy
die in de straten van Dallas werd vermoord.
Het lichaam werd plots een besneeuwd landschap,
de bewegingen, de gebaren telden niet meer mee.

[p. 216]

 

Met gevlochten ogen leunt hij achterover

 

in zijn zandzetel in het verlaten duin

 

en hij hoort, ja hoor, hij hoort het nog wel,

 

het zachte zoemen van de ruitenwissers

 

maar hij zit lekker warm in zijn auto

 

met de op de achterbank de sonnetten van Shakespeare

 

terwijl de regen van de voorruit leekt.

 

Je kon er niet altijd mee overweg

 

omdat je het land hebt aan beweging,

 

aan de drukte op het strand en aan de zee.

 

Zo is het steeds gegaan.

 

Je wordt er soms nog week van.

 

Iemand praatte in de radio,

 

een geleerde causerie,

 

over witte bloedlichaampjes

 

of zo

 

en je dacht aan zijn huis

 

en aan zijn twee kinderen

 

en aan de koude

 

achter zijn huid

 

De vreugde heeft de smaak van netelbrand gekregen.

 

 

 

Dit zielig karkas schuift reeds onder water.

 

Je gaat mee onder met dit onwrikbaar wrak.

 

Je herhaalt maar steeds dezelfde woorden,

 

zoals een specht die steeds weer

 

op dezelfde boomstam klopt.

 

Je ziet een flikkerlicht en je remt even.

 

Je hoort nog zijn woorden,

 

trillend in je deemoed.

 

Na jaren ben je ook net zo geworden,

 

een uitgerafeld zeil aan de ra

 

van de boot van Re,

 

een krispend kreupelhout van verdriet.

 

Mijn woorden slaan in mijn gezicht

 

als motregen in november.

WILLEM M. ROGGEMAN