Yang. Jaargang 10

[p. 174]

De weiden van weleer

Toen het vruchtvlees rijpte
van de maagden binnen handbereik,
ontbrak ik tussen de bloemen en het groen.

Ik floot een tweetonig lied,
dat herinnerde aan de dood
en mij genadeloos verbande naar
het land van laken en ivoor.

Een vlakte waardoor ik zwierf
met een mondvol klanken
tegen de helderziende honger van het oog.

Vergrijsde goden wezen naar een einder
waarvan ik nimmer wederkwam.

Zolang ik doorga voor wat ik ben
en ieder orgasme verwek
Een schim die me inent
tegen de bedwelmende weiden van weleer.

JULIEN VANGANSBEKE

[p. 175]

JEAN BILQUIN