Yang. Jaargang 10

[p. 162]

Raveel

(‘Kar om de hemel te vervoeren in mijn tuin’.)

Steeds weer de voet die
het wiel der verbeelding
in mijn baan schopt want
zijn kleur geeft leven
aan nacht en ontij, eens
onverstaanbaar vergeleken
met sneeuw.

Terwijl de blik uit
mijn oog sluipt
opent de spiegel
het gat van zijn echo
want een voor een
nadert hij in baren
ergens het zingen van
zijn schitterende aarde.

BERT KOOYMAN

[p. 163]

ROGER RAVEEL