Yang. Jaargang 10

[p. 72]

Rene Margritte

Een vrouw schenkt haar borsten aan de horizon
Zij zou uit willen vliegen als een schaamharen duif
Over het strand van de wereld maar het regent
Moeren schroeven bouten en keukenstoelen
De goede oude tijd is een trieste kanarie
In een hoekje van een verongelijkt schilderij
Uit het bos van de ochtend stapt een krombenige man
Zijn borst is een duivenhok van ijzeren tralies
Hij komt zegt hij de wereld genezen hij komt
De mensheid verlossen van de welsprekende einder
Hij heeft een smakelijk drankje bereid waarmee
Elke vrouw een mooi gipsen beeld van zichzelf kan maken
Maar de vrouw zegt lachend dat ze Alice heet
En de man verschrompelt tot een houten deur
Die ze openstoot met één lachende naakte voet
Ze loopt langs het blinkende strand ze is vrij en alleen
Haar lichaam zweeft als een ballon door een hemel van zomer
Ze weet ook wel een tikje af van de zwarte kunst
Ze heeft de traanklieren zon van de mensen niet nodig
Haar hart is een bolwerk van grote blokken blauw licht

C. BUDDINGH'

[p. 73]

RENE MAGRITTE