Yang. Jaargang 10

[p. 28]

ROGEL RAVEEL

[p. 29]

HUGO CLAUS

[p. 30]

Thuis

(voor Roger Raveel)

Als ik wandel gaan de huizen dicht,
Mijn hand maait, de wereld kantelt,
Het geweld wacht op de weg
Maar grijpen doe ik niet en weren evenmin.

Of ooit een hinkstapsprong
Mij uit mijn kluwen redt?
Eerder zie ik een lauw gewelf
Elke dag verder over mijn oren zakken,
Of elektroden die zich elk jaar
Dichter aan mijn slapen schroeven
En zich sterker laden, ongemerkt, een zacht water.

Kom binnen,

trek je jas uit,

verander je manieren,

let niet op de kat,

zeg maar wat.

De kamer staat in bloei

en in de ban van verraderlijke dingen

als: je naam, je zinnen, herinneringen.

In de takken wacht de duif, stil als de dood,
Op de bliksem die al in het landschap zit
En haar zal treffen, in haar ogen.

Het land, geordend in zijn organen,
Het licht dat zich veelvoudig spreidt
Hebben ons gevangen, wie ontsnapt?
Gemurmel en gekerm. In die kooi
Sterft men wanordelijk terecht.

En zie mijn vader staan
die plast tegen de haag
en de aarde ongedeerd laat
daar waar zijn pantoffels staan.
Vader wil in de lentelijke groenten
geen bijbeltekens lezen
en zeker niet knorren om het lege,
kregelige van de wereld
dat onwrikbaar tussen zijn oren zit.

HUGO CLAUS

[p. 31]

ROGEL RAVEEL

[p. 32]

HUGO CLAUS