Yang. Jaargang 9

[p. 108]

Kees Veelenturf

De minnaar

de onduidelijke gazons en het vlierenlied
van de gebleven sijzen
maken de inkt in het water wit
de golfslag herleeft
in het staren van de minnaar
en de glazen zwarte vlakte
ontwaakt na een trage morgen
als het landerig soezen van
een zomerse kater
werpt zich op tot stroomversnelling
in het nachtglas bij het beeld
uit liefde geboetseerd
en nu zo innig eenzaam
op de rand van een kille kade

brutale meeuwen glijden langs
zijn roerloze voeten
en pikken kruimels weg
tussen zijn even onbeweeglijke tenen

hier woont de minnaar
in dit huis
en zijn naam is
in kalk uitgebeten
vader

er komen te veel dagen om
de pastelkleuren van gisteren te verdrijven
zij blijven zeilen in zijn hersensap
in de ader van zijn groene ziel

hij bemint
en daarom is het
dat ik hem minnaar noem