Het wydberoemde Overtoompje

Biegt van een dogter aan haer vader

Stem: Als 't begint.

AG Waerde Vader ik buig mijn neer,
Voor u met een ootmoedig Herte,
Om u te Biegten myn waerde Heer,
De Sonde die mijn stadig smerte,
Want door de Liefde overmant,
Raekten ik in dees droeven stant.

Ia Eerwaerde Vader 'k weet,

So men Vergeving wil verkrijgen,
Dat men alvorens 's Herten leet,
Betonen moet en niets verzwijgen,
Daerom so val ik hier te voet,
Voor u met een opregt gemoet.

Dit is dan dat mijn het meest benouwd,

En dat ik mijn wel mag beklagen,
Dat ik mijn schoot heb toevertrouwd,
Aen een die ieder wou behagen,
Ik ben bedroeft tot in der Dood,
Daerom so leg ik mijn Misdaed blood.

Eens op een Sondag laest geleen,

Als ik mijn Liefde sou betoonen,
Kwam hy al in mijn Kamer treen,
Als ik mijn Lichaem sou verschoonen,
Hy vatte eerst mijn boezem aen,
En liet sijn Hand straks lager gaen.

Ia Eerwaerde Vader nog meer,

Als ik sijn lieve Mondje Kuste,
Trok hy mijn op sijn Lichaem neer,
Alwaer ik in sijn Armtjes ruste,
Van welk Minnelik Krioel,
Ik de Vreugd nog staeg gevoel.

Eerwaerde Vader so gy zaegt,

d'Aentreklikheen van dees Ontrouwe,
Ik weet hy had u zelfs behaegd,
Ia ook de schoonste van alle Vrouwe,
Dies wierd ik 't Minnelijde moe,
En stak hem bei mijn Armtjes toe.

Gaet heen dan Dogter, gaet 'er in Vree,

[p. 36]

 

Al uwe zonden sijn u vergeven,

 

Die u bedriegd, bedriegd slechts mee,

 

Maer leid voortaen een beter leven,

 

En hebt maer liefde voor hem alleen,

 

Die u bemind en anders geen.

 

 

 

So dese zoete zondaer kwam,

 

Om u sijn Misdaed te belijden,

 

Og weest hem tog niet al te gram,

 

Maer toond een weinigje Medelijde,

 

Geef hem tot Straf dat hy my Bemind,

 

So lang ik Wellust in hem vind.