Het vrolyk Catootje

[p. 57]

De klaagende minnaares, over het verlies van haar Roosje.

Wys: Van Luxemburg.

Brengt hier geen klagten aen den dag,

Ik ben een Maagd die klaegen mag,

Die nog jong en teer,
Roemde op haar eer;
Ik was een fleur der Maegden,
Ik had een Roosje dat was nooit geplukt,
Maer door de hefde is het weggerukt.
ô Goôn, hoe kan 't zyn,
Dat Cupidootje klein
Wat steekt als een fenyn.

2. Een jongman die my zwoer zyn trouw,

En voor zyn bruid my hebben wou,
ô Goôn hoe kan het zyn,
Die my in den schyn
Altoos teer beminden,
En nu zoo laet hy my al in den druk,
Hy is gevlugt, ach, wat een ongeluk,
Ach heb ik dat verdiend,
Dat myne beste Vriend
My niet opregt bemind.

3. Helaes, myn Roosje was geplukt,

Den bloem was van zyn steel gerukt,
Het slot van kist en kas,
Dat zo zeker was,

[p. 58]

 

Dat vind ik nu ontslooten,

 

Daer te vooren niemand in mog gaen,

 

Vind ik de deuren nu wyd open staen,

 

Dat is 't waar ik om zugt,

 

De Jonkman is gevlugt,

 

Ik ben van hem bevrugt.

 

4. Kom dogters hoord nu myn gewyn,

 

Laat my voor u een voorbeeld zyn,

 

Denk dat de Jonkmans al,

 

Hier in dit geval,

 

Zoeken te vertellen,

 

Schoon dat zweeren u getrouw te zyn,

 

Aen haer belofte schyne 't engele te zyn

 

Die door de liefde haer kragt

 

Zo meenig ryne maegd,

 

Heeft in verdriet gebragt.