De vrolyke schoorsteenveeger


Lof des Winters.
Stem: ô Zielverrukte Avondstond. 1. Wintertyd wat zyt gy zoet, Wanneer de vorst het nat In glinsterend ys hervormen doet, Volkomen spigelglad, Dan sneld de Vaderlandsche Jeugd Op blanke schaazen voort,
[pagina 69]
En vliegt langs ’t ys met lust en vreugd, Van ’t een naar ’t ander oord. 2. Men bind de staale werken aan, En reed dus onversaagt Langs eene gladde waterhaan, Die ’t hart en oog behaagd Men zet zyn meisje in de slee, En voerd haar waar men wil, De lieve liefde ryd ook mee, Dat guitje houdt zig stil. 3. Zoo eens het sleetje klappen mogt, Wat ‘er is geschied, Op sneeuw of hard bevroozen vocht, Maar sleetjes klappen niet, Daar roept ‘er een leg aan, leg aan, Terstond is men gereed, Om in de ruime tent te gaan, Het lekker bier is heet. 4. Annys, liqueur of Brandewyn, Met zuyker, ’t is al ree, Hier kan nog wel een punsje zyn, Voor ’t meisje in de slee, Een kusje in de bittere kouw, Smaakt als een muskadel Maar ‘k vrees het meisje bloozen zou Wanneer ik ’t al vertel. 5. Den avond daald, de lucht word kout, Fluks naar den warmen haart, Daar heeft men ’t zoetste onderhoud,
[pagina 70]
By ’t Wyntje en de kaart, Dan eet men lekker by het vuur, En slyt dus wel te vreen Dus rold de winter heen.