De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

[p. 282]

165.

Te dikwerf ziet men 't hart der reeds volwassen jeugd,
Daar 't ingenomen wordt door ongestoorde vreugd,
Op 't ongevoeligst, door een liefdedrist bekruipen,
Die, eer men 't wordt gewaar, ten boezem in komt sluipen.