|
| |
Overzeesche Jan.
'k Zal, in myn Fabels, meer van deugden en gebreken,
Van lompe en schrandre knegten spreken.
Nu zing ik van 't gedrag van Overzeeschen Jan,
Die diende by een' Edelman.
Zyn Heer was eens te gast; en tegens de uur van scheiden
Moest Jan hem halen van de plaats,
Waar de eedle Jonker zich vermaakte met zyn maats.
Hy was 'er op zyn tyd, en liet zich niet verbeiden.
Toen ieder naar de voordeur trad,
En van den Heer, die hen trakteerde,
Op 't vriendlykst afscheid voor dien dag genomen had,
Was 't of men hier elkaar nog komplimenten leerde.
Elk bleef al buigend in het ruime voorhuis staan.
Men twistte op 't allersterkst; geen mensch wou de eerste gaan:
Elk deed zyn best om uit beleefdheid dit te ontleggen.
In 't eind liet zich de Heer van onzen Jan gezeggen,
Dewyl 't gezelschap 't zoo verstond.
In 't uitgaan boog hy zich op 't nedrigst tot den grond;
Maar Jan begreep dat hy zyn' pligt niet zou betragten,
| |
| |
Wanneer hy niet terstond vertrok na zynen Heer.
De komplimentenklugt begon ten eersten weer;
Doch hy was niet van zin te wagten.
Hy gaf niet om het hoofsch gebrui
Van die wellevende Edellui,
Maar pastte om door hunn' kring met allen spoed te booren,
En was de tweede man, die uit de huisdeur kwam.
Zyn meester, die dit kwalyk nam,
Deed hem een scherpe les tot zyn bevreemding hooren.
De onnoosle hals kreeg dit verbod:
Verstout u nimmer weer, jou schurk, jou lompe zot,
Op welken tyd of plaats, by wat gelegenheden,
Gy luiden van fatsoen voor open deuren ziet;
Eer gy den laatsten Heer zaagt uitgaan, voort te treden.
De sul vergat die leering niet,
Maar toonde eerlang dat hy opregt had voorgenomen
Om, met onkreukbre trouw, zyn pligten na te komen.
De Jonker kreeg, maar kort na dit gestreng bevel,
Na dat hy 's middags had gegeten,
Begeerte om uit te gaan, en deed zyn' dienaar weten,
Waar hy hem halen moest: de knegt begreep het wel.
De tyd wanneer, de plaats van waar werd juist beschreven.
't Was by een' vriend van 't buitenleven,
Die, slegts een uurtje van de Stad,
Eene aangename landhoef had,
Waar Jan zyn' Heer ten zeven uren
Moest komen halen met de Chaise, en later niet:
Myn Heer moest 's avonds nog met iemand van zyn buren
Souperen, 't geen hy zelden liet.
De Dienaar was gereed om op zyn' tyd te komen:
| |
| |
Hy was voor zessen reeds op weg.
Nu, dagt hy by zich zelv', heb ik geen kwaad te schroomen:
'k Ben inderdaad een vent van snedig overleg.
Ik neem net zoo veel tyds om met de Chais te ryden,
Als ik van nooden heb, wanneer ik loopen moet:
Nu komt het ongetwyffeld goed
Al houdt me een toeval op: het kan een weinig lyden.
Met die gedagten reed hy voort,
En kwam vry spoedig aan de Poort;
Daar zag hy eenen troep van Juffers en van Heeren
Naar buiten treden om zich zelf te diverteren,
En, in bekoorlyk weer, in 't aangenaamst saizoen,
Eene avondwandeling te doen.
Een oogenblik daarna kwam weer een Heer van buiten:
Terstond kwam weer een ander aan.
Dit deed d' onnooslen hals besluiten
Om voor een poosje van het rytuig af te gaan,
En eens in 't rond te zien, zoo ver zyn oog kon strekken,
Of hy nog ergens lui van aanzien mogt ontdekken,
Wien hy, zoo als zyn Heer uitdruklyk had gezegd,
De voortogt door de deur volstrekt moest overlaten.
Hy zag nu links dan regts; en uit verscheiden straten
Kwam telkens iemand voor het oog van onzen knegt,
Dien hy met eerbied moest beschouwen,
En voor een Dame of Heer van vry wat aanziens houwen.
Hy bond zyn Paard dan vast, en nam het sterk besluit
Om niet weer op zyn Chais te stygen,
Voor hy geen Dame of Heer meer in 't gezigt kon krygen,
Die uit de Poort zou gaan. Staag stapte de een 'er uit,
En de ander kwam 'er weder binnen.
| |
| |
Hy boog voor elk tot de aarde toe,
En dorst, al wierd hy 't wagten moe,
Nog niet op 't rytuig gaan. 't Ging 't Heerschap aan de zinnen
Dat hy een uur byna moest wagten naar zyn Jan:
Hy dagt niet anders of de vent had onderwegen
Een droevig ongeluk gekregen,
En was reeds een gestorven man.
Men hoorde nu de klok van agten;
De Jonker had geen' lust om 't langer af te wagten,
Maar nam de beenen op, en vloog langs 't wandelpad.
Hy kwam vry schielyk in de Stad;
Daar zag hy voort zyn paard aan eenen boom gebonden;
Daar werd de Dienaar by gevonden,
Die, met den hoed van 't hoofd, zich telkens nedrig boog.
Nu kreeg hy ook zyn' Heer in 't oog,
En riep: myn Heer, wat ben ik bly met u te aanschouwen!
Ik ben een uur of drie, door luiden van fatsoen,
In 't uitgaan van de deur, zoo byster opgehouwên.
'k Moest wagten; 'k wist myn' pligt; en dorst niet anders doen.
De Jonker lachte, en kon den slokker niet bekyven:
Hy zei, nu met den sul begaan,
Dat hy 't bevel om 't laatst voor eene deur te blyven,
Maar van een Huisdeur had verstaan.
|
|
Auteursrechtvrij