De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

29. Vuil wascht geen vuil.

Thys had zyn egte trouw op 't onvoorzienst gebroken,
En gaarne, naar de konst, des Schouten hand ontdoken.
Heer, zei hy, mag ik niet wel staven met een eed,
Dat ik, zoo waar ik leef, van geene misdaad weet?
Neen vast niet, zei de Schout: ik zal het vonnis spreken.
Valsch zweeren is zoo ligt als woord en trouw te breken.