De vrolyke muzikant

Tegenzang van Dafne.

My dunkt het werd reeds tyd na myn gedagten:

Dat ik moet gaan wyl hy die myn bekoord,

Zyn schaapjes dryft om my ginds op te wagten,
Ik snel daar heen het uur is reeds gehoord.

Misschien heeft hy zig in het bos verschoolen,

Daar hy my wagt om niet te zyn gehoord;
Of dat hy loopt in bos en velden doolen,

[p. 61]

 

Ik snel daar heen, eer hy sig zelfs vermoord.

 

Ik gaf myn woord dat ik noit zal vergeten,

 

Aan myn Damon, doen hy my viel te voet

 

Myn hart dat beeft, mogt ik de plaats maar weeten,

 

Daar Damon was, ik ging hem te gemoed.

 

Als ik hem vond, en zugten staan, en schudde,

 

Zyn vermoeide leên, ik trooste hem weldra,

 

Myn trouwe beest, blyft gy by deze kudde,

 

Als ik hem zag, en loop my dan niet na.

 

Wat zie ik ginds door 't digte van de bladere?

 

't Schynt een schim en komt regt op my aan,

 

Het bloed ontroerd zig in myn blaauwe aderen?

 

Ik snel daar heen, ik wil hem tegen gaan.

 

Hy is het zelfs, die ik zoo teer beminnen,

 

Voor wien ik deze roos heb meê gebragt,

 

Ach waarde vriend, laat deez' u hart verwinnen,

 

Dat deze bloem 't geleden leed verzagt.

 

Wat zien ik in 't dorp veel menschen zyn te gader,

 

En stryden met een hevige vulkaan,

 

Ach hemel ik schrik, ik zie dien oude vader,

 

Zyn heele huis in vuur en vlamme staan.

 

Ach ouden stam ziet gy u zo verneeren,

 

U huis verbranden, met u stal en vee?

 

Ach groote hoon, wild dog deez' rampen keeren,

 

Ik smeek! het u, of sterf op deez' stee.