Paul Nitze
Vervolg van pagina 9
men. Bundy geeft heel helder aan dat de atoombom als winning weapon geleidelijk aan een impotent wapen werd. Na de explosie van de eerste Sovjet-atoombom was atomic diplomacy niet langer mogelijk omdat het Amerikaanse nucleaire wapen niet meer als een diplomatiek drukmiddel gebruikt kon worden. Kernwapens werden eerder afschrikkingswapens die de nucleaire giganten dwongen zich van riskant gedrag te onthouden. De Cuba-crisis in oktober 1962 maakte dat zonneklaar. Bundy stelt terecht dat niet zozeer de Amerikaanse nucleaire superioriteit de beslissende doorslag heeft gegeven tijdens deze crisis. Het was het Amerikaanse conventionele vermogen om het Cuba van Fidel Castro op allerlei manieren aan te pakken dat Sovjetleider Chroesjtsjov uiteindelijk deed inbinden. De Amerikanen waren in het Caribisch gebied gewoon te sterk te land, ter zee en in de lucht. Daar kon Moskou weinig tot niets tegenover stellen.
Tijdens deze crisis had Bundy zitting in de Executive Committee of the National Security Council (ExCom) dat als centraal adviesorgaan president Kennedy rechtstreeks van advies moest dienen. Dagelijks ontmoette hij daar Nitze die als ‘havik’ voor de harde aanpak koos. Dat Cuba destijds niet uit de hand is gelopen heeft de wereld derhalve eerder te danken aan personen als Bundy. Zij begrepen dat Moskou voortdurend een uitweg uit de crisis geboden moest worden.
Bundy geeft een rijke historische analyse van de kernwapenwedloop en zijn gevaren. Hij verdient daarvoor dan ook alle lof, niet alleen vanwege de belangwekkende informatie maar ook omdat hij het op een zeer leesbare manier heeft opgeschreven.
■
Auteursrechtelijk beschermd