Thrillers
Vervolg van pagina 9
zijn verhaal met een aantal kranteberichten waarop hij zijn plot gebouwd heeft en daar staat het: vetgemeste baby's, en de lucratieve handel in donornieren en de grote behoefte aan organen. Daarmee geeft Ross meteen zijn sterkste troeven uit handen want de tweede helft van het boek is een uitwerking van de nerveuze speurtocht naar het kind en de vraag is al bekend: zullen de zoekers haar vinden voor het arme ding als donor opengesneden wordt? Ross maakt zich van dat vervolg tamelijk snel af, in veel erg korte hoofdstukjes en met voor zijn doen veel monologue intérieur. Op zichzelf is het niet slecht, de vakman aan het woord, maar het mist de spanning en de verrassing die in de eerste helft impliciet beloofd worden. Want Ross' plottechniek is ongeëvenaard, zoals de beginopzet al aangeeft.
Het zou me niet verbazen als die roekeloosheid, het al achterop en voorin weggeven van de verrassingen, iets te maken heeft met teleurstelling in de kracht van het genre dat hij tot nu toe met zoveel inzet beoefende. Met zorg en aandacht had Ross van Donor een nieuw hoogtepunt in zijn thrillerreeks kunnen maken, maar heeft al die ploeterende ijver ook zin als je ziet waarmee de gemiddelde lezer al tevreden is?
Thrillers schrijven is ondankbaar werk, zeker in dit lage land waar iedereen naar de hemel wil. Het is eenzaam modderen, het vereist een hoop inventiviteit en cynisme waar alleen de appreciatie van een kleine groep tegenover staat. Tomas Ross weet dat en kan dat - al lijkt het of hem nu even de moed in de schoenen zonk - en Hellinga is teruggekeerd. Laat nu de smog maar komen
■
Auteursrechtelijk beschermd