Vrij Nederland. Boekenbijlage 1988

[p. 12]

Michael Jackson
Vervolg van pagina 9

nooit echt heeft bereikt. Het hele verhaal is verteld in een soort kindertaaltje waarbij de presentatoren van het jeugdjournaal verbleken, en de belangstellingssferen van Jackson spreken boekdelen: E.T., Jaws, Sneeuwwitje, speelgoed, Walt Disney, en kinderen. Kids! Michael is gek op kinderen. ‘Kinderen zijn fantastisch. Als ik alleen zou leven om kinderen te helpen en te vermaken, dan zou ik daar genoegen mee nemen. Ze zijn echt grandioos. Super.’

Pak slaag

Gaandeweg, al lezende in Moonwalk, werd het me duidelijk dat het eigenlijk een kinderboek is, verteld door een puber. Een puber met enorme talenten, zeker, maar toch een puber. Het is jammer dat Michael Jackson voor Moonwalk niet iets dieper in de spiegel heeft gekeken om zijn eigen bestaan als ‘groot kind’ te analyseren. Zou het misschien iets te maken hebben gehad met zijn eigen verstoorde kindertijd? (‘Pa hield ons iedere dag bezig. Als we uit school kwamen moesten we voor hen repeteren. We traden op, hij kritiseerde. Als je er met je pet naar gooide, dan kreeg je een pak slaag. Soms met de riem, soms zelfs met een zweep.’) Voer voor psychologen, net wat u zegt. Maar een dergelijke zelfanalyse zou misschien wat meer licht kunnen werpen op brandende vragen als: waarom wilde Jackson per se de grootste popster ter wereld worden? En waar komt dat obsessionele perfectionisme vandaan? Misschien komt het dan toch nog goed met Michael en kan hij op zijn veertigste de platen opnemen die James Brown al op zijn negenentwintigste maakte. Met soul, weetjewel.

■