Kristien Hemmerechts
Vervolg van pagina 10
Indiaanse rituelen: in chica (een soort hasj) en drank; de vrouw zit erbij en kijkt ernaar en schrijft het op. ‘Sinds Ajacucho is het altijd wachten op Hans. Of ik nu in het donker op een matras luister naar de nacht, of onder een boom een bruiloftsfeest gadesla, altijd is het wachten op Hans. En nooit is er iemand om mee te praten. Nooit kruist een andere gringo ons pad.’ Soms vindt ze Hans tegen de ochtend op het pleintje van het dorp, half bewusteloos, bezweet, een vlieg op zijn buik, een glazige blik in zijn ogen. En op een ochtend vindt ze hem daar wederom, niet alleen bezweet maar ook bebloed, ettelijke vliegen op zijn buik, wijd open ogen ‘hard als glas’. ‘Ik had toen naast hem neergeknield en heb zijn hoofd in mijn schoot genomen. Ik heb gewacht. Het bloed druppelt niet langer uit zijn mondhoeken maar stolt bruin op zijn huid en op de grond (...) Zijn hoofd is loodzwaar in mijn schoot. Heel binnenkort zal ik zijn hoofd neerleggen en het lege plein oversteken.
Een sfeervol en aangrijpend verhaal; een verhaal om echt serieus te nemen. Een verhaal waarvan ik denk: dit had een uitwerking kunnen krijgen tot een omvang waardoor enkele andere verhalen in deze bundel niet gepubliceerd hadden behoeven te worden. Anderzijds: veranderlijk en wisselvallig, zo typeerde ik immers de weerberichten van Kristien Hemmerechts. In deze bundel heeft ze als schrijfster een waaier van haar mogelijkheden laten zien: van ironische zedenschetsen tot emotionele reisverhalen. Ik heb een uitgesproken voorkeur voor de laatste, maar helaas heb ik weinig invloed op de weerkaart.
■
Auteursrechtelijk beschermd