Jon Michelet
Vervolg van pagina 12
bezem door het magazijn; ik was echt aangenomen voor het zwaardere werk. Toen ik in 1975 bij dezelfde uitgeverij als schrijver debuteerde, vond ik dat ik ontslag moest nemen. Mijn verschillende hoedanigheden dreigden met elkaar in conflict te komen, maar van de pen leven kon ik op dat moment nog niet. Ik heb toen twee jaar in de haven van Oslo gewerkt - deels om politieke redenen, omdat ik vond dat werkelijke politieke macht dient te wortelen in de arbeidersklasse, deels omdat ik het geld nodig om mijn gezin te onderhouden en deels omdat ik mijn buik vol had van het uitgeversvak. Ik vond dat ik een papieren leven was gaan leiden: ik schreef boeken, ik hielp bij de produktie van boeken, ik las boeken. De verhalen van de havenarbeiders, hun taal, de atmosfeer in de haven inspireerden me. 's Avonds, in de weekeinden en in vakanties schreef ik. Pas na het succes van De gordel van Orion was ik in staat me als schrijver te vestigen.’
In al zijn boeken zit ‘een politiek element’, zegt Jon Michelet. Over het uitblijven van de proletarische revolutie in Noorwegen toont hij zich minder ontgoocheld dan veel van zijn geestverwanten. ‘Vergeet niet dat ik in mei 1968 op zee zat,’ verduidelijkt hij. ‘Ik heb dus niet meegejuicht in het koor van degenen die dachten dat het studentenprotest het begin van een revolutie betekende. Die mensen zijn nu teleurgesteld en verbitterd. Ik heb daar geen last van. Ik ben een optimist die volhoudt dat de werkelijk belangrijke maatschappelijke omwentelingen nog voor de deur staan.’
■
Jon Michelet, De gordel van Orion.
Uitgeverij De Fontein, f 27,50
Auteursrechtelijk beschermd