Jacqueline Susann
Vervolg van pagina 4
zo het handigste uitkwam, stond ze voor dag en dauw op om de chauffeurs met zelfbetaalde, gesigneerde exemplaren van haar boek voor zich in te palmen. Het hielp.
Ongetwijfeld was ze vreselijk. Het kwam ervan dat het personeel zich verstopte als ze een bezoek bracht aan de uitgeverij. Ze versleet er drie, voor elk boek een. Bijna overbodig om te zeggen dat Valley of the Dolls pas na lang aarzelen, door Bernard Geis, werd geaccepteerd. Geis' staf bracht negatieve rapporten uit (‘het is nauwelijks Engels waarin het geschreven is’), maar Geis liet uiteindelijk de beslissing van zijn vrouw afhangen. Die oordeelde dat Valley haar het gevoel gaf dat ze de telefoonhoorn had opgenomen en per ongeluk in een gesprek was gevallen tussen twee vrouwen die elkaar vertellen hoe hun echtgenoten in bed zijn. ‘Het lukt je niet om op te hangen bij zo'n conversatie.’
Voor Jackie was het inderdaad kil, aan de top. Haar pappie was al zeven jaar dood toen ze hoorde dat ze kanker had. De enige andere persoon voor wie ze passie had gevoeld, was een vrouw geweest, de Broadway-ster Ethel Merman. Merman had de politie erbij gehaald om haar voor de deur van haar appartement te laten verwijderen. Van haar grootmoeder had ze de stelregel ingeprent gekregen dat ze goed moest luisteren naar anderen, en anderen het gevoel moest geven dat ze belangrijk waren, maar, aldus een vriendin: ‘Je kon maar beter geen adempauze tussen je zinnen nemen als je haar een verhaal wilde vertellen.’ Ter uitgeverij had het ook geen sympathieke indruk gemaakt dat ze, arriverend toen de staf geschokt naar reportages over de moord op John Kennedy zat te kijken, beledigd uitriep: ‘Why the fuck does this have to happen to me. This is gonna ruin my tour.’ Het lijkt op haar standaardklacht: ‘Why does this happen to lovely me?’
Seamans epiloog is wat snotterig, maar er staan effectieve, tear-jerking passages in. De negenentwintig weken dat Valley of the Dolls op de best-sellerlijst doorbracht, was ‘the closest thing to happiness’ geweest dat Jackie overkwam. Ze zou hebben willen doodgaan als Carol Bjorkman, die model stond voor Amanda uit The Love Machine: opgemaakt, in een negligé van vijfhonderd dollar, een bar in haar kamer en met vrienden die cadeautjes voor haar uitpakten. ‘Maar zelfs haar dood had ze verhandeld, om haar trots en haar overeenkomsten met uitgevers veilig te stellen.’
■