Zes Fotografen
Vervolg van pagina 13
liersgracht bij nacht. Het meest verrassend van allemaal zijn de foto's van Willem Diepraam. Zijn foto's zijn ook het meest herkenbaar als van hem, door het lichte softfocus-(infrarood?)effect dat hij hier heeft gebruikt, en sowieso door een beetje effectbejag, wat zo'n boek nodig heeft. Hierdoor missen zijn foto's de benauwdheid die in dit boek op de loer ligt. De standpunten zijn goed gekozen, ongewoon; er waait wind door haren, en soms komt het licht van voren. Bovendien laten zijn foto's iets zien dat ik nog niet eerder in fotoboeken over Amsterdam ben tegengekomen, een half modieuze sfeer van ‘gezonde activiteit’, door Diepraam mooi en niet onkritisch gefotografeerd. Zo is er de jogger op het Rokin om 6.30 uur, in draf langs de winkel in balletartikelen waar plastic aerobicspoppen verwoed met hun armen staan te maaien, en de twee hypomane toeristen in verblindend witte sportpakjes, om zeven uur 's morgens op de hoek van de Ferdinand Bolstraat en de Albert Cuyp, vast besloten om van elke minuut een groot succes te maken (1 made it staat dwars over de borst van de man). Diepraam maakte om vijf uur 's ochtends een prachtig portret van Vincent die 's nachts door de stad zwerft. Vincent is een jaar of twintig, kwijnend in een winterjas met treurig melancholieke kijkers. Van mij hadden er wel meer van zulke portretten in dit boek mogen staan. Het merkwaardigst is zijn foto van patiënten in de tuin van het Prinsengrachtziekenhuis om 16.50 uur. Het lijkt wel een filmstill, of een omslag voor The Big Sleep. Het hoge paparazzi-camerastandpunt, door de bomen heen, waarachter de jonge blonde vrouw op het ziekenhuisbed zich juist in een wulpse kronkel lachend omdraait naar een oudere vrouw in een zwarte peignoir die een kruiswoordraadsel zit op te lossen... Diepraam op zijn best, voyeuristisch mysterieus, zonder Sandeman-schaduw die hij af en toe meefotografeert (in dit boek komt die één keer voor, op een mooie, zeer lege foto van
de Albert Cuyp tegen het vallen van de avond).
Het boek is voorzien van een informatieve inleiding, en er staan goede foto's in, maar om het echt goed te maken had er een ceremoniemeester aan te pas moeten komen, iemand die de taken verdeelt en niet kinderachtig is, en tien keer zoveel fotografen met andere kwaliteiten. Nu blijft het hangen in het aardige idee van zes fotografen in 1984, uitgevoerd op 30 mei 1985.
■
Auteursrechtelijk beschermd