Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 53

[p. 104]

Te gast
Marc Tritsmans

Het geluid van niets

Is het misschien iets
om te spreken over het niets
zoals het ontstaat wanneer je
zorgvuldig je hoofd leegmaakt
als met een lepel de binnenkant
tot op het bot schoonschraapt
en wacht of er dan opnieuw
iets zich aandient. Misschien
zoals in een lege schelp
het geruis van de zee
dat niet is
het geruis van de zee.

*

Soms is nodig een dag
als vandaag, begin februari.
De wereld nog helder als glas,
niets om je achter te verbergen.
What you see is what you get.
En deze warmte de enige die
zich verdragen laat: winterzon
aan staalblauwe hemel. Amper
één vogel die al lente voelt.
Zo helder is het bij mensen
werkelijk zelden.

*

Zoek de voorwereldse stilte
vind een sneeuwvlakte
roerloos in de middagzon.
Dwing hartslag en adem almaar
trager. Zo zou je willen praten
als het amper schuiven van
een handvol sneeuwkristallen
langs andere sneeuwkristallen
zonder enige bijklank
zonder vermoede bijbedoelingen
zonder bedoelingen.

Het is

Het is niet het grote gebaar, niet
het oorverdovende geblaat, niet
het overweldigend mooie maar door
zoveel ogen stukgekeken landschap.

Het is het geritsel van een onzichtbare
egel vlakbij in de haag. Het zwijgende
groeien van twijgen, het zwellen van
vruchten. En hier in mijn hand

de razende hartslag van een vogel
in het donker op weg naar zijn nest
tegen het raam aangevlogen.
Waarover moet worden gepraat.

Thermiek

Schitterend wit in de blauwe
stilte boven deze velden
is iets zoekende. Geduldig
cirkelend zoekt een mens

naar een opwaartse kracht
die hem zwijgend optilt tot
de eenzame hoogten van
wolken en wind. Vanwaar

met opluchting kan worden
gezien dat mensen net zo klein
zijn als ze verdienen. Zweef je
erboven. Dan zijn ze er niet.