Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 49



[pagina 41]
Dichter te gast Over het oprapen van dingen Overal ter wereld rapen kinderen de dingen op: een kiezelsteen, een tak, een oude sok, de wikkel van een Milky Way, een been van een vernielde pop. Wat zou er toch gebeuren zodra zij dat vertikten? Dan zouden kinderen en dingen ermee ophouden zichzelf te zijn. Pas later blijven zij liggen, de dingen. Dan pas zijn zij dood. Overal ter wereld bedelen kinderen, van Marrakech tot Bangladesh, niet zozeer om dingen te verkrijgen als om te verhinderen dat zij vallen. Zij zijn het hoegenaamd niet eens met de zwaartekracht van de aarde. Later pas, onbuigzame reuzen, willen zij die dingen werkelijk hebben. Maar laag en afgelegen liggen de dingen, al veel te ver van hun hoofd, al veel te dicht bij hun tenen. Het is op dat moment dat sommigen (zeldzame, trieste, eindeloze kinderen, die zich volstrekt in het geniep nog steeds een weinig wensen te bukken), het is op dat moment dat sommigen zeer onheilspellend beginnen te wankelen. Wanhopig ploffen zij neer uit hun hoofd. Men ziet ze - overal en nergens - wel eens liggen. Meestal nergens. Nog trekkend als geschoten wild. O raap hen net zo zorgzaam op als zij eertijds de dingen hebben opgeraapt. Luuk Gruwez