Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 45

[p. 227]

Samenstelling Edmond Ottevaere en Piet Thomas
Transit

In deze rubriek publiceren we ‘literaire’ vertalingen in het Nederlands van goede gedichten uit andere talen. Het is o.m. de bedoeling het vertalen van gedichten te stimuleren en daarom kunnen vertalingen ter selectie ingestuurd worden naar het redactiesecretariaat. Ieder vertaald gedicht moet vergezeld worden van een fotocopie van het oorspronkelijke gedicht en van de bibliografische gegevens van de bundel of het boek waaruit het genomen werd.

Il cómpito

Il mio cómpito è questo: di passare
per un uomo malincolio e pensoso,
un pescator che no si dia riposo
nel pescar perle nere in fondo al mare.

Or guai se vengo men presso la gente
a quel concetto ch'ella s'è formato
di me, se come già m'ha immaginato
dimostro di no esser veramente.

Spesso di molte cose, oh tante serie!
riderei, fino a sghangherar la bocca.
Invece, pe'l mio cómpito mi tocca
di sospirar coi labbri in giù: Miserie!

Luigi Pirandello

Venezianischer Morgen

Fürstlich verwöhnte Fenster sehen immer
was manchmal uns zu bemühn geruht:
die Stadt, die immer wieder, wo ein Schimmer
von Himmel trifft auf ein Gefühl von Flut,

sich bildet ohne irgendwann zu sein.
Ein jeder Morgen muß ihr die Opale
erst zeigen, die sie gestern trug, und Reihn
von Spiegelbildern ziehn aus dem Kanale
und sie erinnern an die andern Male:
dann giebt sie sich erst zu und fällt sich ein

wie eine Nymphe, die den Zeus empfing.
Das Ohrgehäng erklingt an ihrem Ohre;
sie aber hebt San Giorgio Maggiore
und lächelt lässig in das schöne Ding.

Rainer-Maria Rilke

Mijn opdracht

Dit is mijn opdracht: ik moet mij gedragen
als een diep piekeraar en pessimist,
een visser die zonder ooit te versagen
op de zeebodem zwarte parels vist.

O wee als ik de rol plots niet meer speelde
die door de goegemeente wordt verwacht
van mij, en als al wat men zich verbeeldde
heel anders bleek dan men steeds had gedacht.

Ik zou om veel (o zo serieuze!) zaken
me graag bescheuren met een schaterlach.
Maar ja, ik mag mijn opdracht niet verzaken
en moet wel zuchten met een pruillip: Ach!

Vertaling: Paul Claes

Venetiaanse morgen

Vorstlijk verwende vensters zien aldoor
hetgeen ons soms slechts uit de verte groet:
de stad die aldoor, waar een volle gloor
van hemel valt op een gevoel van vloed,

zich vormt zonder één ogenblik te zijn.
Iedere morgen moet haar de opalen
eerst tonen die ze gisteren droeg, en rijen
van spiegelbeelden uit het Kanaal halen
en haar herinneren aan de andere malen:
dan pas geeft zij zich toe en valt zich in

zoals een waternimf, die Zeus ontving.
De oorbellen weerklinken aan haar oren;
zij echter heft San Giorgio Maggiore
en glimlacht achteloos in het mooie ding.

Vertaling: Paul Claes