Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 102]

Wolken regenen verdriet

Wolken regenen verdriet
in het eeuwig-dorstige zand,
in poriën van de dood:
miljarden atomen
en cellen
van mens, dier en plant
in zon en vuur geschroeid,
versteend, verpulverd,
eeuwenlang
tot as gebrand.
Maar Geest waait de geest
los en vrij
waar hij wil
door licht, lucht en land,
levend nieuw als de wind.
Dood leeft van het brood
van het leven.
Leven leeft op de dood
en liefde wint.

Luc Verbeke
40 [1991], nr. 237, p. 225.