Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 98]

Kerkhof te Vladslo
(voor Käthe Kollwitz)

Een vader kan niet anders dan met gekruiste armen
een moeder niet dan met gebogen hoofd
nu zij haar kind zo koud niet kan verwarmen
nu levenloos ligt wat het leven had beloofd.

Versteend de mond en heel het wezen
zonder bewegen, net zoals hun kind:
wie zal hen uit zijn dood genezen
blijven zij voor het schaduwgroene gras verblind?

Zelfs tranen wellen niet meer uit hun ogen,
tenzij de regen die zij niet meer duchten:
als men de dood der jeugd hier moet gedogen,
waarvoor zou men nog willen vluchten?

Een vader kan echt niet dan met gekruiste armen
een moeder niet dan met gebogen hoofd
tussen hen in de eeuwigeid omarmen
als om te redden wat hun zoon ooit had geloofd.

Jan Coghe
39 [1990], nr. 232, p. 325.