Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 90]

De morgen van het wit verdriet
II

toen de reus in de tuin: het spierwerk kantelt
brokken aarde op aarde.

nu de kabouter, uitgekankerde pleister
door weer en wind toegetakeld:
maar beeldspraak en rood gemutst.

over de jaren gespreid de spaarzame woorden:
voor een omhelzing van een kind
bezweken, dus in stilte weggewandeld.

vader, zo te worden op de snee van deze dag:
zo te krimpen door de vrieslucht
eenzaam binnenstappen in de eenzaamheid.

zo af te dalen, weg te dwalen, in elkaar
te staren, de diepte graven:
vader, behoed me voor het ravijn van verdriet.

Dirk Rommens
37 [1988], nr. 222, p. 252.