Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 64]

De stilte omheen...

De stilte omheen het ouder wordend leven
in 't verre gloren van onaardse kust:
de herfst na zomertijd ons mild gegeven
in weelde van elegisch gouden rust,

als avondpeis na dag van stormend streven,
van 't stage rijpen almaar weer bewust
bij tanend licht,
aan 't steigrend licht ontheven,
en 't hart door matte najaarsglans gesust:

zo groeien wij in bovenzinlijk stralen
na wilde roes naar buitentijdse droom,
verzadigd en vermoeid van 't aardse dwalen,
naar 't land van diep verinnerlijkte schroom
waar elk van ons, bevrijd van eigen falen,
als een volrijpe vrucht valt van de levensboom.

Hans Melen
28 [1979], nr. 172, p. 330.