Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 61]

Lamento

(voor Jos Hendrickx)

I
dat hij ons weerom uitbreekt, gebroken woord,
in de witte ontroering van deze dagen,
als na het sterven zijn vaag gelaat huiverend
gelijkt op de zachte handen van weleer.
er is geen schim zo licht dat hij niet
aan zijn weerschijn hapert, dierbaar
wezen, in het doorzichtig water na de dood.
dan buigt de gedachte aan dit droef geluk:
jij, bij de dingen die ons ontgaan
en die jij hebt gewogen, gewichtslozer
dan de geur. verwarrend, dit verschuiven
van zijn open blik aan onze dode ogen,
omdat hij bij de slaap in de lege hemelen
zijn beminnen nauwelijks verlegt.
en wij zwaar als wolken moe en
ziende, van uit de verte roepen
naar zijn helder beeld.

Marleen De Crée-Roex
28 [1979], nr. 168, p. 52.