Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 47]

De Emmaüsgangers

Verweg lag Emmaüs, een zonbeschenen
vlerk hurkende huizen brede bomen.
De uren wogen in verstramde benen.
Een lichte stap was naast gekomen.

Wij groetten met verstilde stem
doch Hij citeerde de profeten,
betogende met vuur en klem
wat iedereen nu toch moest weten:

dat Christus uit het graf verrees
in goddelijk triomferen
over de dood, over het vlees.
Kleofas kon zijn tranen niet meer weren.

Ik hief de klink, doch Hij wou voort...
Hij had zo warm en schoon gesproken.
Hoe brandde ons hart, bij ieder woord
een vlam van hoop in ons ontstoken.

Wij moeten 't brood nog samen breken,
ach ga niet verder op uw reis,
wij horen toch zo graag U spreken
over het hemels paradijs.

Maar toen Hij beide handen,
biddend om zegening opstak
zagen w'in hun binnenkanten
het spijkermerk, w'herkenden wijl Hij brak

de broden en ze deelde onder ons.
Een duizeling verduisterde ons ogen
en in ons oren ruiste een dof gegons.
Toen wij weer kijken konden was Hij heengetogen.

Albert de Longie
25 [1976], nr. 150, p. 49.