Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43



[pagina 24]
Liedje van de desperado Ik wil niet in de winter sterven ontglippend aan de koude vingers van de regen op het trage ritme der vriezende bloemen als ik de slagaders van de bomen niet meer voel. Ik wil in de zomer sterven als ik door de bloemen kan kijken die gaatjes branden in het deksel van zand en lucht als de bekken van duizend duiven mijn ziel blootpikken. Ik wil niet in de winter sterven als ik het glinsterend speelgoed van de dag aan de armen wil geven als ik zeker ben dat ik nooit lang genoeg kan leven. Ik wil in de zomer sterven als de dood een wezel is in de nek van een haas als kinderen mij het eekhoorntje najagen van den tot den tot ik aan de bosrand gekomen ben. Ik wil niet in de winter sterven als de bomen met rijp geschetst op halfvergane panelen het dekor zo oud doen lijken en het spel zo vol van rituelen. Ik wil in de zomer sterven ergens langs de straat als uit het inktlint van de bossen een brandmerkijzer de zang van een uitgestorven vogel op mijn voorhoofd slaat. Ik wil niet in de winter sterven. Robin Hannelore 13 [1964], nr. 76, p. 282.