Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 37

[p. 252]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Roger Devriendt, Gery Florizoone, Lori Van Biervliet, Paul Vanderschaeghe

Men kan gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8880 Tielt.

Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden, behalve op uitdrukkelijke vraag én als de zending voorzien is van de nodige postzegels. Aan de auteurs van de geselecteerde gedichten wordt achteraf een presentexemplaar gestuurd.

Dood seizoen

Een lucht als een gestijfseld hemd,
wegen die verdwijnen in hun bermen,
een straat die leegloopt in de goot
en jij, onverstoorbaar tikkende pendule,
die wijst hoe broos de trotse sneeuwman is.
Het gebroken wit der stilte in de kamer
stikt. Het vocht zweet uit de kast
en dampt in volle glazen brandewijn.
De ingekwartierde tijd onleesbaar
achter de wijzerplaat, mijn polsslag
berustend op de stilte afgesteld.

Francis De Preter

In het hart
een treurwilg,
een gebroken schaal.

Geen nest.
Geen vogel.
Geen schreeuw.

Enkel
de stilte,
stiller dan ooit.

Camille Vanpaeschen

Reinhoud, Petit nocturne, tin, 28 × 39 × 17 cm, 1986.

De morgen van het wit verdriet

II

toen de reus in de tuin: het spierwerk kantelt
brokken aarde op aarde.

nu de kabouter, uitgekankerde pleister
door weer en wind toegetakeld:
maar beeldspraak en rood gemutst.

over de jaren gespreid de spaarzame woorden:
voor een omhelzing van een kind
bezweken, dus in stilte weggewandeld.

vader, zo te worden op de snee van deze dag:
zo te krimpen door de vrieslucht
eenzaam binnenstappen in de eenzaamheid.

zo af te dalen, weg te dwalen, in elkaar
te staren, de diepte graven:
vader, behoed me voor het ravijn van verdriet.

Dirk Rommens

Jou zal ik adem geven

voor Neeltje Maria Min

Met jou mijn dapper Neeltje
wil ik de wolken openbreken
en kijken hoe de aarde
de zware regen drinkt

en telkens weer
wanneer de vriespijn komt
zal ik de ogen sluiten
en wachten op de dooi
jou zal ik adem geven

nog jaren Neeltje jaren
zal onze kindermond
alleen van water spreken

Iris Van de Casteele

[p. 253]

Oktober

De dagen glijden spoorloos.
't Gekras der kraaien hoort men
toonloos achter dichte huizenrijen.
Langs de daken slinkt een schrale zon.

Ik ruik de geur van najaarslover,
van beemdgras langs de sloot
en in de weiden, kort van beet,
waden enkle koeien door de mist.

Al bruin en geel de dreef
waar paarse herfstseringen bloeien;
waar eenzaamheid tot mijmeren dwingt
nog even vóor de dood.

November

Somber zijn de dagen
als de mist zijn sluier spreidt.
Als de bomen reeds van pracht ontdaan,
hun laatste blaren werpen
onder schreden van vergankelijkheid.

Zacht is 't geritsel onder diepe weemoed,
die met stramme voeten voortglijdt
langs de smalle paden.
------------

De zon schijnt enkel nog
in huizen van gehechtheid.

December

Kaal, maar ongeschonden
blijft het leven roerloos.
Stille tederheid van bloesems:
alle pracht die eens de lente bood
vóór korte tijd nog in 't geheugen,
ligt in de handen van de dood.

En komt men straks als wandelaar
voorbij; de stammen staan
in rijen stom gesteente.
Onbeweeglijk stoer gebaar,
dat 's mensen eigenheid ook eens
tot ondergang zal gaan.
Joris Ostyn