Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 36

[p. 81]

Dirk Braeckman

[p. 82]

Philippe Gouwy moet het blijkbaar niet van extremen hebben: ‘het boeiendste zit tussen de uitersten’. Hij heeft zich op jonge leeftijd een reeds genuanceerde levenswijsheid verworven die hij op een plastische manier weet te verwerken. Elke mens verenigt in zich zowel mannelijke als vrouwelijke elementen. Het puur rationele en de loutere emotie zijn wellicht (hopelijk?) niet in deze wereld te vinden.

Met die gegevens bouwt hij beelden en schilderijen op, maakt hij installaties die op de zelfs oningewijde toeschouwer een moeilijk te definiëren aantrekkingskracht uitoefenen. Ze spreken een eigen taal en hebben een wat verholen inhoud die de kijker intrigeert en bekoort. Ze getuigen van een niet oppervlakkig, estetisch aanvoelen. Ze zijn meer dan louter formele ‘Spielereien’ waar nogal wat kunstenaars zich durven aan bezondigen.

Daan Rau

P.S.: Het trialisme van Gouwy laat vermoeden dat hij erg goede maatjes met de Drieëenheid is, maar dat is dan weer een erg eenzijdig mannelijk clubje of niet soms?