Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 21

Wilde eenden slaan de luchten in

Gustave van de Woestijne: Lente, (Généreuse hospitalité), 1913. (foto Latemse Kunstkring)

Wilde eenden slaan de luchten in; wilde eenden wieken
de slaande waetren uit, ten blonden horizon
waar, in de wemel-wâ van 't aarzlend morgenkrieken,
de rijzig-rooz'ge reis der blijde, brooze zon
haar tragen vaart bij wilden eenden-vlucht begon.

De blanke en gulden dag, al wanke'en sluimer-wegen,
zijgt uit de heemlen als een bleeke, weeke roos;
van weifel-lente is heel de vijver luideloos;
- tot plots wilde eende', in rauw gekwaak, hun kele leêgen
en, 't water slaand, hun wieken rechten, lentetegen...

De luchten donkren, zwaar bekruisigd van hun vlucht;
hun kreten breken 't morgen-prevelen; de lucht
is tuimlend van hun duister-luid misbaar door-varen...
Maar goôn! voor hem, niet waar, die 't eigen hopen ducht,
die nauw zijn aarzel-schoon begeeren áan durft staren,
al waar 't met rauw gekrijsch, zijn lént' te mogen naêren...

Karel van de Woestijne, Poemata, 1910.