Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 18

Poëtisch bericht

Fred De Swert:

ook nog dit
met miriaden schelpen
en eenhoorn
en ogen van sneeuw
we hebben de brug
gemaakt
zo zes generasies lang
van waterdruppel
tot eeuwen in de toekomst

en met de stervende kreten
nog gloeiend op je lijf
is de wetenschap
gekomen
dat we in 'n papaverrode
zon
- en wisten we het maar -
ontluisterd zouden worden
tot wat
grint
in 'n open mond van haat.

[p. 174]

Fernand Florizoone:
1968 jaar later

In memoriam Robert Kennedy

Los Angeles,
de palmen wuifden als engelen,

op het terras
was hij de hand van de menigte,

op zijn naam gokte zijn land
de zwarten mochten hem,

plots hoorde hij tussen de sterren stilte regenen
een kogel zong diep achter zijn oor,

hij werd onsterfelijk naast zijn broeder begraven
de eenzame menigte stond er verloren bij.

Julien Vangansbeke:
Elegisch

Met het trillen van mijn moeders onderlip,
begint het onderhuidse klokkenspel
der woorden,
en in de vijver van mijn voorhoofd
schrikken zwanen op.

Ze zegt: ‘Ik ben verloren’
- wrakhout waarop ik in de klankstroom
reddeloos naar haar borsten drijf.

Meeuwen vliegen krijsend
uit haar dunne, grijze haren op.

Een dorre tak,
wordt in de kille stilte van de kamer,
donderend afgeknakt.

Nog vóór ik in mijn strottehoofd
de steen verduw,
en een mondvol leed vertaal in lettergrepen,
sla ik te pletter
tegen de klippen van haar bekken.

Lutgart Ryserhove:
Vinkt 1968

Das Oberkommando der Wehrmacht gibt bekannt:
Vinkt veroverd, Nevele brandt.
Schweinhunde. Sie haben geschossen:
Bald machen wir allen kaputt.
Hoe rood is deez' avond - zon of bloed?

Is dat mijn schuur
of de kerkhofmuur?
Moeder, zijn de kinderen bij u,
Kunnen we gaan?
Neen, neen, nu niet beven...
Laat mij leven,
wij hebben niets misdaan
Waar zouden de koeien zijn?
Is dat oorlog of vuurwerk? Ruik ik nu
brandende balken, bloed of wijn?...
Mijn liefde is al zolang gras.
Op een kruisje schreit de naam van wie ik was
Op mijn holle buik
plantte men vroom een struik,
maar mijn hart is as
onder al dit gewas.
Ik voel geen wortels en geen blaren
met mijn vingers, die lang geleden handen waren.

Piëta van brons,
Muur van graniet,
luistert naar ons:
in de bomen hangt ons lied,
in de stemmen der vogels, de stilt'en de wind,
in 't geschrei, daar op straat, van een zeer jong kind...
De krekels in 't gras begrijpen het niet.

26 mei 1968.