Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 17

Jacqueline Huybers
kunstschilderes

^o Antwerpen, op 13 oogst 1918.

Hoewel Jacqueline Huybers in Den Haag woont, stelt zij - praktisch onophoudelijk - tentoon in Frankrijk. ‘Zoals u uit de lijst van mijn tentoonstellingen zult merken, heb ik bijna de ronde van Frankrijk gedaan,’ schrijft ze ons, ‘alleen niet op de fiets...’ Wij vermelden, voor 1965: Nice (de hele maand december); voor 1966: Parijs, Cannes, Menton, nogmaals Parijs, Nice, St.-Jus-sur-Loire, Parijs (3), Mulhouse, Parijs (4), St.-Quentin, Nice (2), Lamelou-les-Bains, Arnaga, Montpellier en Bayonne (tussendoor één expo te Den Haag). Voor 1967 vinden wij weer driemaal Parijs en verder Nice, Gien en Issoudun.

En dat betekent heel wat in een dergelijke korte periode. De onderscheidingen, die zij in Frankrijk behaalde, vormen weer een lange lijst; wij vernoemen eruit: Officier Arts, Sciences et Lettres de France, in 1965 de Prijs van het Maison des Intellectuels en de eerste prijs met gouden

Jacqueline Huybers: ‘Negende symphonie van Beethoven’ (Ballet Béjart), 130 × 80 cm.

Jacqueline Huybers in gezelschap van Irenée Mauget, president van het Maison des Intellectuels te Nice.

medalje op het Kerstsalon, telkens te Nice.

Over haar werk schreef Dr. G. Vansina: ‘In het toverland van de schilderkunst heeft het werk van J. Huybers een eigen klank: die van de zingende materie, op haar weg van enkele basis-mineralen naar een vluchtige, vergeestelijkte veelvormigheid’. Sadi Gorter, cultureel attaché van Nederland te Parijs, zag het zo: ‘Jacqueline Huybers a le don de transformer la lumière en une présence visible d'êtres et

[p. 30]

de choses; elle a le don de modifier les couleurs en un langage chaud et orgueilleux... Sa peinture n'est pas un message: sa peinture est joie et rêve, douleur et rigueur.’

Over haar eigen bevindingen schreef ze het volgende: ‘De internationale salons met kunstenaars uit velerlei landen zijn daar (in Frankrijk), de vriendschap is er zo mooi dat men aan geen grenzen meer denkt. Ik vind dat de kunstenaars veel kunnen doen voor de vrede in de wereld; wij moeten niet te veel praten, met onze werken te tonen begrijpen wij elkaar wel. Er wordt zoveel gepraat en soms zo weinig gedaan voor kunstenaars. Waarom geeft men geen sterke vermindering op de lege plaatsen in vliegtuigen, treinen, bussen en hotels?

Ik heb Franse kunstenaars ontmoet, die er trots op zijn onze Nederlandse taal te spreken; de kust en steden als Brugge, Antwerpen, Brussel en Spa vinden zij allen even mooi; ook van Nederland houden zij veel. En op hun beurt houden de Nederlandse kunstenaars weer veel van België. Mijn grootste verlangen is uiteindelijk nog eens gelegenheid te hebben in mijn eigen vaderland te kunnen exposeren...’

Nieuwe-Parklaan, 88, Scheveningen, Nederland