West-Vlaanderen. Jaargang 14

poëtisch bericht
[Laat mij nu groeien in dat leven]

Laat mij nu groeien in dat leven,
moeder, als de roos groeit in haar blad
de beek bloeit in haar water,
als de wens midden zijn hoop voor later.

Er is zon van lente tot oktober
en zon over het ijs en over sneeuw en dood
en klokken die doorheen de regen lopen
voor elke draagbaar uit,
van Vietnam over ergens, nergens, Stan...

Als de roos groeit in haar blad,
leven de zenuwen van zon
in dit verfijnde weefsel, met de haren
van wenself en van toverkol gesponnen.

Ik wilde thuis zijn in het land
dat, achter potlood en papier
mijn kinderen beleven,
waar elke droom groeit in zijn wolken,
louter blauw van zaligheid en dat ik morgen noem.

Maar morgen is mijn mes
dat nu mijn brood met bitterheden smeert,
het ranzig smeersel van mijn angst
dat over dit, mijn kleine vader-land
(en ik bedoel de speelhoek van de kinderen, de vrouw
en wat ik zeggen wou en toch nooit kan
in woorden breken) dit klein land
het gif zal breken tot mijn vlees wegsmelt
tot mijn wensen ooit tot pulp worden verkneed -
- waarvoor, als 't niet de hond is die in najaarsdagen
zijn ziek-zijn uithuilt voor het koele aangezicht
van een meedogenloze en eindeloze maan

paul vanderschaeghe