West-Vlaanderen. Jaargang 13

poëtisch bericht
Liedje van de desperado

Ik wil niet in de winter sterven
ontglippend aan de koude vingers van de regen
op het trage ritme der vriezende bloemen
als ik de slagaders van de bomen
niet meer voel.

Ik wil in de zomer sterven
als ik door de bloemen kan kijken
die gaatjes branden in het deksel
van zand en lucht
als de bekken van duizend duiven
mijn ziel blootpikken.

Ik wil niet in de winter sterven
als ik het glinsterend speelgoed van de dag
aan de armen wil geven
als ik zeker ben
dat ik nooit lang genoeg kan leven.

Ik wil in de zomer sterven
als de dood een wezel is
in de nek van een haas
als kinderen mij het eekhoorntje najagen
van den tot den
tot ik aan de bosrand gekomen ben.

Ik wil niet in de winter sterven
als de bomen met rijp geschetst
op halfvergane panelen
het dekor zo oud doen lijken
en het spel zo vol van rituelen.

Ik wil in de zomer sterven
ergens langs de straat
als uit het inktlint van de bossen
een brandmerkijzer
de zang van een uitgestorven vogel
op mijn voorhoofd slaat.

Ik wil niet in de winter sterven.

Robin Hannelore