West-Vlaanderen. Jaargang 13

poëtisch bericht
Romantisch memorieblok

wie war das alles Lustgebärde (Rudolf Hagelstange)

als wij met september weer naar school gaan
steltenlopend op herinnering - zo lang! -
alle huizen dragen rouw, ontijdig
en de zon zelf hangt haar stralen
wit en zwak en koeler in de vouw
en het lint der regenwolken
strikt zich rond die rouw.

open poorten voor de netgeveegde vloeren
waar geen blad ligt, zwaar als brons
en geen water tekent spiegelbeelden
waar de wind verloren luidt.
buiten hangt de zon die met ons speelde
en woorden zong die steltenlopen.

onze handen liggen dood, dood,
dood in d'aarde of 't lis langsheen de vliet.

wij lezen niet, bijlange niet, de woorden
op het bord, de zwarte zandwoestijn,
het blad, de bleke vlakte, voorhoofd zonder toch noch vreugd;
wij zien alleen de gouden kevers schrijden
keizerpraal op 't nat zwart pad
en slakken die hun sporen lijmen
van taxuspalm tot tamarisk.

Eén moet ons zingen en wij horen
het lokkend rood der abrikozen,
het aardbeibloed, het zoet van de frambozen,
het meisje naast de deur dat ‘morgen’ lacht.
Eén zal wel zingen, maar de wind ligt dood.

Als wij met september lange schaduw slepen
- de dode woorden slentren uit
hun tuin diep in de zandwoestijn -
waken wij één naast één

De tijd der ogenblikken breekt
voor uren, uren, uren...

2

Als wij met september weer naar school gaan
sterven de huizen telkens weer,
kwijnen de lauwe woorden van de wind,
de kleine kelen van het stro, het riet
nog ritslend over onze huid, en overal
en overal,
als wij met september weer naar school gaan.

de merels die wij zochten uit hun lauwe nesten
en het goud der dorsmachines, stuifmeel van de zomerdag,
de smidse zwijgend met verbrande mond,
de straat verloren lopend in haar schaduw,
beken bloedend en de vliet, de vliet
en de baars, ook de baars zingt niet,
als wij met september weer naar school gaan.

wij zitten stil naasteen
als stenen in de wand
en tasten - tevergeefs - weer naar de zangen
in onze vingertoppen op de kleffe lei,
de loodlei met de letters, dode dieren;
in onze knieën, 't zand ontwend
in onze voeten de gekooide vogels
roepend om lente met hun winterangst,
hurken wij eenzaam naast elkaar.

de kikkers die wij vingen
- joris, jan en heintje met de bult -
schrijven de zinnen voor;
de vogeljongen, vroeg geroofd
en tussen hemd en huid bewaard
wegen nog warm als wij vertellen
wanneer wij met september weer naar school gaan
steltenlopend op herinnering
als reigers happend naar de goudvis en de baars
en zoveel dromen in het hooigras aan de beek.

maar dat wij tasten stram
met vorst in alle vingers tasten
tot niets meer is, maar niets
dan vingertoppen en de lei en eerste lijnen
en heimwee gonzend door het hoofd

Paul Vanderschaeghe