West-Vlaanderen. Jaargang 12

verbondsberichten
Jozef Storme gevierd (28 juni 1963)

Onze Voorzitter is op 2 juli j.l. vijftig jaar geworden. Wij hebben van die gelegenheid dankbaar gebruik gemaakt om hem zeer bescheiden en in besloten kring te vieren. Vieren betekent letterlijk te zijner eer een vuur aansteken, zoals onze voorvaderen het deden op de zonnewendedag in de winter voor het licht dat teruggekeerd was en in de zomer voor de zon die op haar hoogtepunt stond. Louter toevallig hebben wij Jozef Storme gevierd op de vooravond van Sint-Pietersdag, dezelfde avond dat men vroeger de Sint-Pietersvuren deed branden en errond bleef zingen en dromen tot de hemel vol sterren zat.

Wij waren daarvoor naar ‘Ter Doest’ onder Lissewege gegaan, met honderdentwintig man. Man bij manier van spreken, want ook talrijke dames waren aanwezig. Het binnenplein van het oud schoon hof, tussen de monumentale schuur en het woonhuis, stond vol reusachtige blinkende kevers, de auto's aller 's Heren merken, waarmede nu zelfs de kunstenaars rijden en in het restaurant rond de tafels met hun geblokte kleedjes, schaarden zich die kunstenaars rond schotels ham en paling, en dezelfde kitten bier waarover De Laey reeds heeft gedicht. Toen kwam het ogenblik dat er moest gesproken worden. Mr. Beuselinck deed het namens het Davidsfonds, Marcel Boeye namens de Vereniging ter Bevordering van de Beschaafde Omgangstaal, arrondissementscommissaris Botte namens de

[p. 287]

Provinciale Kamer van Kunsten en Ambachten en Burgemeester Sercu van Ardooie namens het Algemeen Westvlaams Toneelverbond. Iemand merkte op dat de namen van alle sprekers met een B begonnen, de B van beter en best, om te eindigen met de S van Sercu, wat de aanvangletter is van sluiten en slot.

Wat zeiden die heren? Wat schreven de afwezigen, zoals Ridder P. van Outryve d'Ydewalle, Oudminister Robert Deman, Baron Jozef Ryelandt en romancier Marcel Matthijs, die een gelukwens gezonden hadden, en beaamden de aanwezigen met de schalkse glimlach van de vertedering en een glinstering in de ogen, die de innerlijke ontroering verried? Jozef Storme, in U bewonderen wij de man die in alle omstandigheden zichzelf gelijk, alles doet wat in zijn vermogen ligt om het culturele leven te bevorderen en wat niet minder telt om andere mensen te helpen en te bemoedigen.

In U leeft de oude Westvlaamse traditie, die van Gezelle over Verriest, Rodenbach, Streuvels, Verschaeve en De Laey tot ons gekomen is, een voortzetter gevonden. Zoals zij het deden hebt U geloof aan God met nationale overtuiging en sociale gezindheid verenigd. Als mens en evenzeer als kunstenaar, als schrijver van godsdienstige toneelspelen en als schilder van talrijke doeken, waarin uw wereldbeschouwing als bezielend element de vormgeving doorstraalt, hebt U schoonheid, goedheid en waarheid als blijvende waarden beoefend en verheerlijkt. Daarvoor onze dank, die meteen een uiting van eerbied en genegenheid is.

Hector Deylgat, de penningmeester van het verbond, overhandigde een chèque die moet toelaten een T.V.-toestel te kopen en Julien Van Remoortere, de redactiesecretaris van ‘West-Vlaanderen’, schonk bloemen aan Mevrouw Storme, witte en rode anjers, gevat in het varengroen van de hoop en de trouw. Toen nam de feesteling het woord om zijn eigen verdiensten te verminderen; iedereen hoorde dat wel maar niemand gaf hem gelijk; en ten slotte verzekerde hij dat hij zou trachten verder te gaan zoals tot vandaag en gelukkig zou zijn als zijn vrienden het waren. Het licht van de kaarsen streelde zijn handen toen hij weer ging zitten; buiten was de maan opgegaan en scheen op weiden en bomen. Toch een schone avond, zeiden wij, op de terugweg naar huis, tevreden omdat onze Voorzitter althans eens één avond de tijd genomen had voor zichzelf.

André Demedts