West-Vlaanderen. Jaargang 11

ontmoetingen
‘Het Half Gezicht’ van Felix Dalle

Felix Dalle

Woensdag 23 mei werd in het Middenstandshuis te Kortrijk het door de provincie geprimeerd toneelspel Het Half Gezicht van Felix Dalle opgevoerd onder regie van Rik Jacobs, die met zijn Reizend Volkstheater nu eenmaal weinig ingespeeld scheen. In dit werk heeft de auteur opnieuw zijn veelzijdigheid bewezen en ook de virtuositeit van zijn verwoordingskracht, die zo sterk schitterde in de dialogen. Het stramien brengt ons een door eenzaamheid en onbegrip gefolterd man, die in een roes van vertedering bij een jong meisje - de zuster van zijn schoonzoon - tijdens een autoritje zo diep de liefdeloosheid van zijn omgeving met een egocentrische vrouw als onmogelijke levensgezellin aanvoelt, dat hij één ogenblik geluk wil vereeuwigen en opzettelijk een ongeluk veroorzaakt, waarbij hij voor het leven zal verminkt blijven met zijn half geschonden gezicht en het onschuldig slachtoffer de dood wordt ingejaagd. Ongelukken, die in feite gecamoufleerde moorden zijn, hebben vaak dramaturgen en romanciers geïnspireerd. Is het gegeven niet origineel, Dalle wist nochtans een climax te bereiken in het eerste bedrijf omdat het door wroeging gemartelde hoofdpersonage zijn eigen misdrijf bekende. In het tweede bedrijf - wanneer practisch alles gezegd was - zal het Half Gezicht zich vrijwillig overleveren aan de gerechtelijke diensten. Het stuk brengt dus de eeuwige tragiek van schuld en boete.

Naast de hoofdfiguur heeft ons vooral de typering van de karakters van de echtgenote van het Half Gezicht en de kamermeid geestdriftig gestemd. Raak op het caricaturale na is het eerste personage de verpersoonlijking van de zakelijke, ongevoelige en oppervlakkige vrouw, die zich meer om een detail over het weer bekommert, dan begrip toont voor het zielsconflict van haar man. De kamermeid is een door het lot getekende vrouw, die ondanks de echtbreuk van haar man - hij liet haar in de steek met twee kinderen - blijk geeft van het zeldzame heroïsme door hem verder te beminnen.

Na de bekentenis van de schuld door de moordenaar was de spanning van de intrige geweken in het eerste bedrijf. De toeschouwers verder kunnen bekoren door een mooi en levendig dialoog, door een diepzinnig uitrafelen van zielsconflicten bij de schuldige, schonk een waardig literair einde.

We betreuren dat ‘Het Reizend Volkstheater’ zo'n zwakke vertolking heeft gebracht, uitzondering gemaakt voor Het Half Gezicht, diens vrouw en de kamermeid. De homogeniteit liet zeer veel te wensen over en de spelers gaven vaak de indruk tot een middelbare liefhebbersgroep te behoren.

Wij noteerden een selecte aanwezigheid met o.m. de hh. ministers Dequae en Declerck. Na de vertoning werd de auteur vanwege het publiek op een daverende ovatie onthaald.

Fred Germonpvez

[p. 275]

Provinciale prijs voor beeldhouwkunst 1962

Zondag, 10 juni, werd in de raadszaal van het Ieperse stadhuis de uitslag geproclameerd van de vierjaarlijkse prijskamp voor beeldhouwkunst van de provincie West-Vlaanderen. Naast de nietstemgerechtige voorzitter, Bestendig Afgevaardigde Jozef Storme, en secretaris Gaby Gyselen, diensthoofd voor culturele aangelegenheden, bestond de jury uit belangrijke personaliteiten uit andere provinciën: de heren Dr. Piet Baudouin (conservator van het Sterkshof te Antwerpen), Mark Macken (professor aan het H.I. Schone Kunsten te Antwerpen), Joris Minne (professor aan het Instituut Ter Kameren te Brussel) en Emiel Poetou (beeldhouwer te Drongen); dhr. Marcel Duchateau was door ziekte weerhouden. Deze eminente jury heeft uit de zesenzeventig inzendingen van achtentwintig deelnemende Westvlaamse beeldhouwers volgend bekroningen voorgedragen:

1.	De prijs voor Beeldhouwkunst ten bedrage van 25.000 F ex aequo aan Steven Depuydt en Adhémar Vandroemme, met de zilveren eremedaille van de Provincie.
2.	Als bijzondere onderscheiding: twee eerste premies van 6.000 F elk aan Georgette De Groote-Tanghe en Pol Spilliaert en een tweede premie van 3.000 F aan Marie-Christine Van Dorpe- Huybrechs.

Van de ingezonden werken werden er zesendertig door de jury geweerd en veertig weerhouden voor de Provinciale tentoonstelling voor beeldhouwkunst, die het eerst aan het Ieperse publiek werd vertoond. Behalve van de geprimeerde beeldhouwers wordt hier dus werk vertoond van volgende geselecteerde of uitgenodigde beeldhouwers: Jozef Ackx, Michel Anneessens, Bert Bijnens, Renaat Bosschaert, Roger Bonduel, Gustaaf Calu, Leo De Buysere, Hilaire Jonckheere, Rik Laloo, Albert Setoal, André Taeckens, Anita Leclerq-Vandamme, Frans Vandersmissen, Paul Van Rafelghem en Antoon Versteyhe. Het geheel der geselecteerde werken wijst ongetwijfeld op een werkelijke stijging van het gehalte der beeldhouwkundige produktie in onze provincie. Dit alleen bewijst reeds dat de inspanningen, die het Provinciaal bestuur zich telkens getroost voor de vierjaarlijkse prijskamp en tentoonstelling, niet nalaten vruchten af te werpen.

Vermelden we nog dat aan deze tentoonstelling van beeldhouwkunst een expositie van grafische kunst verbonden is met werken van: Lydie Baillieu, Alfons Blomme, Roger Bonduel, Ward Bovée, Sep Broes, Gilbert Decock, Jean-Jacques de Grave, Georgette De Groote-Tanghe, Luc De Jaegher, Anto Diez, Octave Landuyt, Marcel Notebaert, André Sorel, Geert Vanallemeersch, Roger Vansevenant, Ernest Verkest, Godfried Vervisch en Johan Zutterman. Het is reeds de derde maal dat de provincie aldus ook de grafiek, die uiteraard minder gemakkelijk aan bod komt, in vedette stelt. De bekroonde beeldhouwers eisen echter in de eerste plaats onze aandacht op: wij willen ons hier beperken tot enkele beknopte gegevens over elk der vijf bekroonden, die wij van harte gelukwensen.

Steven Depuydt

Hij werd geboren te Gistel op 28 mei 1937. Na M.O. aan het klein seminarie te Roeselare studeerde hij vier jaar aan St.-Lukas te Gent en daarna in Ter Kameren. Zijn eerste werken staan onder invloed van Marino Marini en vooral van Moore. Hij paste allerlei sculpturale technieken toe maar had een voorkeur voor zware monumentale composities die op indrukwekkende wijze een of andere idee of symboliek moeten uitdrukken.

Na zijn militaire dienst en zijn huwelijk met een zeer bekwame Italiaanse beeldhouwster, Livia Canestraro, verblijft hij momenteel hetzij te Rome, hetzij op een atelier aan de Middellandse Zee tussen Rome en Napels. Zijn verblijf in Italië, dat hij waarschijnlijk nog een zekere tijd zal voortzetten, heeft een belangrijke stijlwijziging voor gevolg gehad. Waar hij vroeger somber materiaal gebruikte en logge gevaarten creëerde is als vanzelf én het gebruikte materiaal én de creatie veel lichter, speelser, soepeler geworden. Hij zoekt nu naar de poëzie, die zich in vormen en volumen verbergt; hij wil, los van de concrete dingen en de abstracte ideeën, zuivere schoonheid scheppen; hij wil het licht en de lucht vangen in zijn nu veel grilliger geworden composities. Wie de zon heeft zien spelen in de holten en de