West-Vlaanderen. Jaargang 11

poëtisch bericht
Stem in de ruimte

Iemand roept in de ruimte,

een stem zonder echo,

en toch dreunen zonnen en planeten,

de nevelvlekken buigen in spiralen

en langs de dierenriem bewegen,

mak als schapen, de kometen.

En niemand kent de roepende...

Nu is hij ver, dan weer nabij,

maar niemand kent zijn aangezicht.

Misschien gaat hij voorbij,

ik weet het niet.

Misschien houdt hij zich op in mij,

ik weet het niet.

Misschien is hij het dood getij

van 't leven...

Ik weet het niet, ik weet het niet...

Maar ik blijf wachten op het helmen

van zijn echo, uur na uur,

en langs de zodiak schrijden de planeten,

de makke zonnen en de tamme kometen.

De radar van mijn hoop

tast zoekend door de ruimte

en volgt de sterrenstelsels in hun loop...

JULIEN VAN REMOORTERE

*