West-Vlaanderen. Jaargang 9

pour la main gauche

de vlam hangt aan het einde een schaduw

waarop een wachter roerloos zijn grenzen

plaatst een bron die leeg en slijkerig

wacht op regen zoeter dan fonteinen

onder de windnaalden van een verre herfst

nu worden beelden in arken gedrongen

twee aan twee kil in nissen vol nauwheid

lijk ik in elke morgen de onrust

als oudgeworden brood zal breken:

harde kruimels niet te achterhalen

wat gisteren geschreven de nacht voorbij

naar morgen gaat met de vogelvlerken

wat in elke zin huist die naar moeheid

tracht en naar het stil beluisteren:

een harp achter de orgels van katedralen

geen woorden vinden de leegte van een hand

die cirkeltekent boven het papier

wachten op de zin die in het vergeten

een begrenzing schuift en later

dan nooit toch komen moet

Jo Verbrugghen