West-Vlaanderen. Jaargang 9

station

De mensen hebben zoveel

Voeten

Bijna geen witte

Handen zelfs hun lichaam

Valt moeilijk te ontcijferen.

Los hangt hun gerucht

Tegen het korrelend licht

En een halve blik lang haken

Hun wangen in elkander.

Een vrouw toont zo graag

Haar korte tanden. Bejaarden wijzen

Op hun zwerende maag.

‘Dag bladgroen bloesje

Dag wijze baard’

Mijn uurwerk staat een dag terzijde.

Schuin op mijn rug zit in code

Gespeld: dit is de held

Der paarden van zijn weide

Losbollig tot van onderen

Dat ieder reiziger hem mijde.

En drie stappen achteruit

Sluipen (ik zie ze niet)

Twee gele tijgers.

Zolang ik roerloos fluit

Tussen mijn glazen lippen

Blijft hun sprong wel uit.

Georges Van Vrekhem

*